مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
آن که سائل از عـطایـایش تحـیّر می‌کند غربت و غم سینه‌اش را روز و شب پُر می‌کند می‌رود مسجد به منبر سبّ حیدر می‌کنند بین کوچه می‌رسد با خود تفکـر می‌کـند دیـدن هر بارِ قـنفـذ یا مغـیره... بگـذریم در خودش می‌ریزد و یادی ز چادر می‌کند می‌شود آیا کریمی را به دِرهم‌ها فروخت؟ آدم از این حرف، احـساس تحـیّر می‌کند می‌کـشـد از زیـر پـا سجـاده‌اش را آشـنا اینچنین سرباز از رهبر تشکر می‌کند؟! صلحِ آقا جنگ با تزویر بود و جاهل است هر کسی این صلح را سازش تصور می‌کند بین سرداران غریب و بین منزل هم غریب تا که می‌گویم حسن؛ غربت تبادر می‌کند آب می‌خواهد لب روزه امام از همسرش همسرش با زهر دارد جام را پر می‌کند پاره‌های این جگر در تشت بی‌علت که نیست سنگِ سخت از سوز این جرعه تغیّر می‌کند مطمئنم در دو عالم جزء قـوم اشقـیاست هـر که از آقـام احـساس تـنـفـر می‌کـنـد وقت تشیـیع تنـش آمد زنی استـر سـوار با کـمانداران خود حسِ "تکـاثر" می‌کند مـی‌رسـد آخــر زمـان انـتــقـام مـنـتــقـم می‌رسد خواری آن کس که تکـبر می‌کند سنگ دل هستم؛ بدرد گِل شدن که می‌خورم این دلِ سنگـم بـرایش کـار آجـر می‌کـند |